Şu sıralar işimden sık sık bahsetmeye başladım. Hayırdır işallah. Aslında işin teknik detaylarından bahsetsem epey bir blog yazısı çıkar. Ama inanın içimden gelmiyor yoksa ortaya karışık, switch'ler, router'lar, server'lar, Karel ve Siemens santraller, Hp model pc client'lar , IBM model serverlar, bunların üzerinde çalışan tool'lar ,programlar, Görüntü ve alarm sistemleri, ATM'ler bayağı bi akıl alıcı , vaybe dedirten yazılar ortaya çıkardı. Ama yapamıyor işte deligönül çünkü laf aramızda durumumuz modern amelelikten başka bir şey değil. Birileri hayal kuruyor biz o hayallerin montajını yapıyoruz. İşin süsleme kısmını karizmatik ve yükselme azmiyle dolu arkadaşlara bırakıyorum. Alkışları onlar alsınlar.
Ben işin daha sofistike kısmıyla ilgileniyorum. Olayın Sevgi boyutu benim ilgimi çeken. Diğerleri teknik detay. Yaşamımızı yönlendirmiyor, bize bir şeyler katmıyor. Ruhumuzu içten içe kemiriyor o teknik detaylar. Sevgi öylemidir ama. Sevgi her şeydir, evrendeki en büyük güçtür. Evrenin kilit noktasının yegane koordinat belirleyecisidir. Bir nevi kalbimizin Gps cihazıdır ve sizden hiç bir zaman yeni haritalar yüklemenizi talep etmez. O doğru koordinatı her zaman bulur çünkü mantığıyla yani beyniyle değil kalbiyle hareket eder. Mikro düzeyde herkesin kendine özgü bir sevgi tanımı vardır. Bir yaratıcıyı sevebilirsiniz, bir insanı, bir hayvanı, bir yemeği, bir olayı, bir manzarayı. Ama makro düzeyde o içimizi ısıtan his hep aynıdır.
Şimdi efendim; Temmuz sıcağında Dalaman şubeyi kuruyoruz. Klimacı arkadaşlar saolsun 3 gündür klimaları çalıştıramadılar. Dışarısı 40 dereceyken içerdeki sıcaklığı ölçemiyorduk. Ve tüm hareketlerimiz ağır çekimdi. Birde öğleden itibaren tüm güneş şubenin içine vuruyordu. Postmodern bir sauna ortamında artı nem oranı tavan yapmışken kendimi şubenin dışına attım. Ve şubenin karşısındaki taksi durağında gölgelik bir yere oturup , önce yüzümü gözümü yıkadım sonrada bir keyif sigarası yaktım. Ve tam o anda , şapka devriminin ilk başladığı yer olan güzide ilimiz Kastamonu'lu ; şubenin inşaatından sorumlu güzel insan Yaşar Ustamızı şubenin üstündeki apartmanın çatısında bağırırken gördüm.
Yaşar ustamız klimacılarla çatıya dış üniteleri montaj için çıkmıştı. Abartı ve yalan yok aynen şöyle bağırıyordu. "Sev Beni, Sevin beni. Sevmenizi istiyorum. Beni sevin" İşte bu güzel insan sevgiye açtı, sevgi arzısıydı. Sevmek ve sevilmek istiyordu. Biliyorduki sevgiyle sıkıntıları azalıcaktı. Sevgisi paylaştıkça büyüyecekti. Yoksa öğle vakti güneşin altında, çatıda niye bağırsınki. Gönlünün Gps haritasını yükleyemiyordu.
İşte o an hayatın anlamını kavradım. Hayat basit şeylerden zevk almaktır. Temmuz güneşinde, gölgelik bir yerde suratınıza vuran meltemi sevmek, kafanıza döktüğünüz suyu sevmek, basit şeyleri sevmek.
Bunları hatırlattığın için teşekkürler Yaşar Usta.
Evrendeki En Büyük Güç Sevgidir.
Ben işin daha sofistike kısmıyla ilgileniyorum. Olayın Sevgi boyutu benim ilgimi çeken. Diğerleri teknik detay. Yaşamımızı yönlendirmiyor, bize bir şeyler katmıyor. Ruhumuzu içten içe kemiriyor o teknik detaylar. Sevgi öylemidir ama. Sevgi her şeydir, evrendeki en büyük güçtür. Evrenin kilit noktasının yegane koordinat belirleyecisidir. Bir nevi kalbimizin Gps cihazıdır ve sizden hiç bir zaman yeni haritalar yüklemenizi talep etmez. O doğru koordinatı her zaman bulur çünkü mantığıyla yani beyniyle değil kalbiyle hareket eder. Mikro düzeyde herkesin kendine özgü bir sevgi tanımı vardır. Bir yaratıcıyı sevebilirsiniz, bir insanı, bir hayvanı, bir yemeği, bir olayı, bir manzarayı. Ama makro düzeyde o içimizi ısıtan his hep aynıdır.
Şimdi efendim; Temmuz sıcağında Dalaman şubeyi kuruyoruz. Klimacı arkadaşlar saolsun 3 gündür klimaları çalıştıramadılar. Dışarısı 40 dereceyken içerdeki sıcaklığı ölçemiyorduk. Ve tüm hareketlerimiz ağır çekimdi. Birde öğleden itibaren tüm güneş şubenin içine vuruyordu. Postmodern bir sauna ortamında artı nem oranı tavan yapmışken kendimi şubenin dışına attım. Ve şubenin karşısındaki taksi durağında gölgelik bir yere oturup , önce yüzümü gözümü yıkadım sonrada bir keyif sigarası yaktım. Ve tam o anda , şapka devriminin ilk başladığı yer olan güzide ilimiz Kastamonu'lu ; şubenin inşaatından sorumlu güzel insan Yaşar Ustamızı şubenin üstündeki apartmanın çatısında bağırırken gördüm.
Yaşar ustamız klimacılarla çatıya dış üniteleri montaj için çıkmıştı. Abartı ve yalan yok aynen şöyle bağırıyordu. "Sev Beni, Sevin beni. Sevmenizi istiyorum. Beni sevin" İşte bu güzel insan sevgiye açtı, sevgi arzısıydı. Sevmek ve sevilmek istiyordu. Biliyorduki sevgiyle sıkıntıları azalıcaktı. Sevgisi paylaştıkça büyüyecekti. Yoksa öğle vakti güneşin altında, çatıda niye bağırsınki. Gönlünün Gps haritasını yükleyemiyordu.
İşte o an hayatın anlamını kavradım. Hayat basit şeylerden zevk almaktır. Temmuz güneşinde, gölgelik bir yerde suratınıza vuran meltemi sevmek, kafanıza döktüğünüz suyu sevmek, basit şeyleri sevmek.
Bunları hatırlattığın için teşekkürler Yaşar Usta.
Evrendeki En Büyük Güç Sevgidir.
