"Ama sen hiç Şili'liye benzemiyorsun!!!"

Türk Hava Yolları'nın web  sitesinde dolaşırken , hattı yeni açılan Tanzanya'ya business class ta , çok uygun bir promosyona rastladım. Uçuş millerimle hemen biletimi aldım, Antalya - İstanbul arasındaki harcadığım millerden daha azına business class biletimi kaptım hemen. Gerek zengin insanların yaşam tarzına içten içe bir ilgim olduğumdan, gerek uçuş sırasında şampanyayla açılışı yapıp mezeler eşliğinde limitsiz rakı içebileceğimden,  gereksede hep düşüncesizce anlık kararlar verdiğimden işin sonunu pek düşünmediğimden bileti hemen almıştım ama Tanzanya neresiydi??? Afrika'da olduğunu biliyordumda doğudamı, batıdamı , ortasındamı , güneyindemi, tehlikelimi bir yermi, vize istiyormu?  gitmeye değermi ? hiç bir bilgim yoktu.

İlk açtım Dış İşleri Bakanlı'ğının Türk vatandaşlarının tabi olduğu vize uygulamaları sayfasını . Malesef, " Umuma mahsus pasaport hamili Türk vatandaşları ise vizeye tabidir." yazıyordu. Tabi kendi kendime kızarken biraz daha araştırınca uçaktan inişte 50$ a  vizenin alınabileceğini öğrendim. Rahatladım tabiki, kendimi Tanzanya konsolosluğunun önünde elimde belgelerle kaçak işçi olmadığımı ispatlarken bulmak hiç  istemezdim. Prensip olarak konsolosluklarından vize isteyen ülkelere gitmiyorum. Şirketten izin durumunu hallettim . Sonrasında gezi bloglarında Tanzanya'yı araştırmaya başladım. Karşıma tabiki yine büyük gezi üstadı , minimalist insan Bora Bilgin'in sitesi çıktı. Gidip görülesi bir ülkeymiş . Kendi farkında olmasa bile; kişisel bloğunda paylaştığı faydalı  bilgilerle üstada çok borçlandım, umarım bir rakı sohbetiyle borcumu ödeme fırsatı bulurum ilerde.

 Tanzanya'ya gitme sürecim esnasında Şili'li Andres ve ailesiyle tanıştım. Akşam demlenirken Couchsurfing sitesini, açıp ; copy&paste yaptığım metni tüm Tanzanya'da yaşayan üyelere gönderiyordum , kalacak yer veya yardımcı olacak birini bulurum ümidiyle. Andres'ten mesaj geldi, "Şimdi İstanbul'dayım iki gün gün sonra Antalya'ya geçiyorum" diye. Kendisinin Şili'li eşinin Vietnam'lı olduğunu ve iki çocuklarıyla geleceklerini söyledi. Ulan ne oluyoruz dedim kendi kendime. Tanzanya Dar es Selam'da yaşayan , Şili'li bir tarih öğretmeni, eşi Vietnam'lı şimdi İstanbul'dalar iki gün sonra Antalya'ya gelecekler. O kadarda içmemiştim halbuki, şansın bu kadarı fazlaydı. Çevremdekilerin ilgiyle okuduğu;  çokca laf ettiğim, dalga geçtiğim hiç haz etmediğim;  kişisel gelişim kitapları doğru galiba, evren, kuantum düşünce tekniği filan yardımcımı oluyor acaba Tanzanya için. Keşke evrenden bol para isteseydim yanlış davrandık.  Babacan , ne demek çocuklarıda al benim evde yeterince yer var kalırsınız dedim.

Havalimanından benim işim olduğu için, kadim dostum Varan'a aldırdım Andres ve ailesini. Varan denyosuda resmi polis kıyafetiyle elinde "Andres" yazan bir kağıtla karşılayınca hafif bir tedirginlik yaşamışlar ilk başta. Akşam işten eve gelince tanıştık. Andres ; Şili'de doğmuş, Amerika 'da yetişmiş, İnternational School diye bir okulda çalışıyor, okulun dünya çapında şubeleri var, canı sıkıldıkça tayin istiyor. Yine bir tayin sırasında Vietnam'da çalışırken eşi Bao ile tanışıyor. Birbirinden şirin Sebastian ve Ethien adında iki çocukları olmuş. Çocuklar şimdilik İngilizce, İspanyolca, Vietnamca ve Tanzanyanın dili olan Shawili dilini mükemmel konuşuyorlar. Bao ve çocuklar yorulmuşlar , erkenden yattılar. Andres gel bakalım sana hızlandırılmış bir Türk kültürü 101 dersi verelim dedik. Diğer kadim dostum Güney'de geldi.

 Türk sanat müziği, mezeler ve tabiki Rakı başladık sohbete.  O sıralar medyanın  gündeminde Şili'deki maden kazasında mahsur kalmış maden işçileri vardı bende dilim döndüğünce Andres'e kalbimizin Şili deki madenci kardeşlerimizle olduğunu söyledim. Güney araya girdi "Ama sen hiç Şili'liye benzemiyorsun" dedi. Andres'te "Yüzüm gözüm kömür tozu değil belki ondan benzetememişsindir" türünde anglo sakson vari bir espri yaptı. Koptuk tabi hepimiz. Bende "Ulan hayatında kaç tane Şili'li gördünkü benzemiyor diye konuşup duruyorsun" dedim. Gecenin sonuna kadar Güney saptamasının arkasında durdu. Hala Şililiye benzemediğini söyler konu açılınca. Ciddi anlamda hayalindeki Şili'li nasıl bir şey merak eder dururum o günden beri.

Ertesi gün , siz Tanzanya'da soğuğu karı özlemişsinizdir dedim, cümbür cemaat Antalya'daki kayak merkezi Saklıkent'e gittik. Cidden çocuklar hayatlarında ilk defa kar görüyorlardı.

Sebastian'a Varan'ın ceketini giydirdik.

Zeynep'te çocuklar ve Bao'yla çok iyi anlaştı.

Akşam Varan'ların evine gittik. Mangal yaptık. Eşimde çok iyi anlaştı Bao'yla. Bao çok çalışkan bir kadın, Tanzanya'da bir restaurantı ve Spa salonu var. Ekonomik durumları iyi olmasına rağmen dünyayı couchsurfingle geziyorlar, lokal kültürü daha iyi tanımak için bu yolu seçiyorlar. Fatma ertesi gün Bao'yu arkadaşlarının güne götürdü. Haliyle kızlar bayağı şaşırmış Vietnam'lı Bao'yu görünce soru yağmuruna tutmuşlar. Kim bilir ne dedikodular yaptılar?

 Güldük eğlendik, güzel bir geceydi.

Güney hunharca , hoyratça , acımadan götürdü etleri.

Çok sevdiğim dağların arasındaki , Büyük İskender'in fethedemediği tek kent olan Termessos'a gittik.

Sonra yıllardır hep  ıssız bir yerde , doğayla içiçe yaşama hayalim olan yeni aldığım köy evine götürdüm Andres'leri, çocuklar hopladı zıpladı  yapılmakta olan çatıda. ikiside maymun gibiler ödüm koptu bir yerlerden düşecekler diye. Andres te o kadar rahattı merak etme bir şey olmaz diyordu. adam alışmış bu iki afacana.

Akşama Bao birbirinden güzel Vietnam yemekleri yaptı.

Ertesi gün işim olduğumdan Güney ve Varan'a emanet ettim bizimkileri. Antalya'nın muhtelif yerlerini dolaştılar.

 Güney üstün satranç bilgisini Ethien'le paylaşırken.

Çok kaliteli ve anlaşabildiğimiz aile dostlarımız olmuştu. Ayrılık vakti bayağı üzüldük.  Tanzanya ve Japonya'da yeniden buluştuk . Andres; Tanzanya'dan sıkıldığında tayinini istemişti , iki yer müsaitti bana danışmıştı. Hiroşima ve Halep , bende Halep'inde güzel olduğunu ama hiç düşünmeden Hiroşima'yı seçmesini söylemiştim. Doğru tercih şimdi Halep'in durumu malum. Hoş Andres'in yine canı sıkıldı ve Malezya'da şu anda.

Daha Fazlası

SHIBUMI

“Olağan görünüm altında yatan gizli üstünlük, o kadar doğru bir söz ki, cesaretle söylenmesine gerek yok, o kadar dokunaklı bir olay ki, güzel olmasına gerek yok, o kadar gerçek ki, sahici olmasına gerek yok, bilgiden çok anlayış, ifade dolu bir sessizlik, kendini kanıtlama gereği duymayan alçakgönüllülük,
zarif bir basitlik, büyük bir ruhsal rahatlık ama pasiflik değil, hakimiyet peşinde olmayan otorite, elde edilemeyen ancak keşfedilen bilgilerden geçip basitliğe varmış.”

Trevanian’ın Shibumi adlı romanındaki bu satırları okuduğumda, Japonların uzaydan geldiklerini düşünmüştüm. Herhalde bizim anlamadığımız korkunç bir felsefeleri var demiştim kendi kendime. Aslında haksız da değildim, çocukluğum karate filmlerini izleyip ve sinema çıkışı filmden öğrendiğimiz hareketlerin yolda tekrarlanmasıyla şekillenmişti. Mahallede sopalarla yaptığımız "kendo" çalışmalarının izleri hala durur kafamda.  Ellerinden duman çıkartıp ortalıktan kaybolan Ninjalar kalıcı hasarlar oluşturmuştu o çocuk aklımda. Onur için harakiri yapanlar, sol elinin serçe parmağını kesenler, geyşalar, samuraylar, ninjalar,  “go” oyunu, kamikazeler her şeyiyle değişik bir kültürdü.

Daha Fazlası

Tayland - Chiang Mai Gezisi 2010

Yıllar geçtikçe insan yaşlandığının farkına varıyor. Belirtiler teker teker kendini göstermeye başlıyor. Mesela, artık bir büyük rakı içince ertesi gün rahatsız oluyorum, günde iki paket sigara da zorlamaya başladı. Keza en büyük zevkim olan, Antalya tarafından, Manavgat’ı 5 km. kadar geçince kamyoncuların favori mekanı meşhur Artezyen et lokantasında eskisi gibi bir kilo veya üstü oranlarda et yiyemiyorum. Uykum geliyor hemen.
Fakat en moral bozanı ruhsal değişiklikler. Geçenlerde kendimi, heyecanla Macit Gökberk’in Felsefe Tarihi kitabını okurken buldum. O derece kendimi kaptırmıştım ki, Sokrates’in ölümü sonrası oluşan Kynikler ve Kyrene okulları arasında taraf tutar oldum. Tabii ki tercihim, başında Aristippos’un olduğu ve hiç şüphe götürmeyecek şekilde açıkladığı “İyi hazdır, iyi ile haz aynı şeylerdir” temelinde Hedonizm yani hazcılık felsefesini savunan Kyrene okulları oldu. Şimdiye kadar heyecanla yalnızca çılgın pilot Mister No, imkansızlıkların dedektifi Martin Mystere ve ilkel çağların yenilmez savaşçısı Conan okurdum. Durum cidden vahimdi.
İşte bu ruh hali içerisinde yeniden bir yerlere gitme isteği oluştu bünyede. Tayland’a güzel bir promosyon uçuş bulunca birikmiş millerimle hemen aldım bileti. Planım, Bangkok’ta bir kaç gün takılıp, artık şansıma Vietnam, Laos, Burma Allah ne verdiyse bu ülkelerden birinin vizesini almaktı.
Maalesef gerçek hayat haddinden fazla kaotik olduğundan teoriyle pratik birbirini tutmuyor. Seyahate iki hafta kala Bangkok karıştı. Turuncular mı, sarılar mı iki grup birbirine giriyor. Gezi forumlarında, işte durum karışık kesinlikle gitmeyin türü haberler. Keskin nişancılar Bangkok caddelerinde insanları vuruyor, alışveriş merkezleri yağmalanıyor. Bir kaç gün sonra da havaalanı göstericiler tarafından işgal ediliyor. 3000 yolcu havaalanında mahsur kalıyor. Şaka gibi. Biletimi ayarlamışım, iznimi ayarlamışım. Uçuşa bir hafta kalmış. Neyi paylaşamıyorsunuz, hem bu sıcak ve rutubetli tropik iklimde insan bırak gösteri yapmayı, hareket etmeye üşenir. Verip veriştiriyorum bu çekik gözlülere. Aklıma, artık dünya klasikleri arasına girmiş, efsanevi Tosun paşa filmi geliyor. Seferoğlularıyla Tellioğulları mübarekler. Aman ne olursa olsun diyorum atlıyorum uçağa.

Daha Fazlası